پرانا و فضای زندگی

زمانی‌که انجام آساناها و تمرین‌های تنفسی جزیی از برنامه‌ی روزانه‌ی شما می‌شود وضعیت ذهن و در پی آن سیستم عصبی و کارکرد دستگاه‌ها و اندام‌های عمومی بدن به تدریج تغییرات محسوسی می‌کنند.

اگر در چند ماه گذشته در انجام تمرین‌ها منظم و مصمم بوده‌اید بدون شک حجم شش‌ها زیادتر شده و انعطاف‌پذیری دیافراگم و بخش‌های دیگر تنفسی تغییرات اساسی کرده است. با حجیم شدن شش‌ها بازده تنفس‌ها افزایش می‌یابد. اکسیژن بیشتر و انرژی حیاتی بیشتری تولید می‌شود و وارد وجود شما می‌شود.

تاثیر انرژی حیاتی بیشتر

وجود انرژی حیاتی بیشتر در سلول‌های مغز باعث می‌شود که مهارت‌های ذهنی از قبیل تمرکز، اراده، قدرت تصمیم‌گیری و میزان صبوری و آرامش افزایش یابد. این عوامل ذهنی روی زنجیره‌ی تفکرات، درک‌ها و تحلیل‌ها اثر می‌گذارند. مجموع آن‌ها رضایت و خشنودی بیشتری را وارد زندگی می‌کنند. بخش عظیمی از نیروی حیاتی به‌صورت پرانای فیزیکی در تمام بافت‌ها و سلول‌ها حرکت می‌کند. در دستگاه‌های عمومی بدن به سازندگی و ترمیم مشغول می‌شود. از این‌رو اگر ملاحظه می‌کنید که کارکرد معده، دستگاه تنفس و اندام‌های حرکتی بهبود پیدا کرده، تعجب نکنید. در این مقطع از روند رشدِ انرژیِ حیاتی معمولا اشتهای سالم و قدرت هاضمه افزایش یافته و سطح انرژی، سلامتی و کیفیت استراحت، بهتر می‌شود. سایر تغییرات فیزیولوژیک نیز به‌طور ملموسی، مطلوب و رضایت‌بخش می‌شوند.

پرانا چیست؟

انرژیِ حیاتی (پرانا) در واقع نزدیک‌ترین سوخت ماشینِ وجود است. مرکز تولید این نیرو، شش‌ها و قلب هستند. وقتی این انرژی تحت مدیریت ذهن و آگاهی تولید شد، توسط هزاران کانال نامرئی به تمامی بدن و اطاق‌های بی‌شمار ذهن می‌رسد.

در انسان صنعت‌زده و آسیب‌پذیر امروز بسیاری از مشکلات و بیماری‌های مزمن دستگاه گوارش، تنفس، گردش خون، سیستم عصبی، اندام‌های دفعی، مشکلات ذهنی، روانی و احساسی به‌دلیل گرسنگی سلول‌ها از پراناست. درست مانند اینکه یک کارگر ساختمان مجبور به انجام کارهای سنگین و جان‌فرساست و از طرفی دچار فقر غذایی و ضعف عضلات و مفاصل است. در این شرایط او نه‌تنها نمی‌تواند همان سلامتی اندک خود را حفظ کند بلکه به‌علت فقر انرژی، مفاصل و ستون فقرات او روز به روز ضعیف‌تر و بیمارتر خواهد شد.

چگونگی عملکرد پرانا

هنگامی‌که هر روز در فضای امن و مطمئنِ تمرین‌های شخصی به تربیت اندام‌های تنفسی و تهیه‌ی انرژی حیاتی می‌پردازید، پرانا مانند رودخانه‌ای در پشت پوست و ماورای بافت‌ها به تمام سلول‌ها و نسوج گرسنه می‌رسد. آب این رودخانه‌ی حیات پس از ورود به سرزمین پهناور جسم و ذهن، در وهله‌ی اول خودبه‌خود مکان‌هایی را سیراب می‌کند که پَست‌تر و خالی‌تر از سایر نقاط است، یعنی اعضا و اندام‌های ضعیف و بیمار زودتر از بخش‌های سالم و قوی در حوزه‌ی این نیرو قرار می‌گیرند و پس از آن به اندام‌های سالم‌تر و قوی‌تر می‌رسد.

بیشتر کسانی‌که با رعایت رژیم غذایی تمرین‌های روزانه را انجام می‌دهند پس از مدتی ملاحظه می‌کنند که مثلا ترشی معده‌ی آن‌ها کم‌تر شده یا وقتی از پله‌ها بالا می‌روند دیگر به نفس نفس نمی‌افتند. دمای عمومی بدن در زمستان بالاتر می‌رود و سطح انرژی نیز افزایش می‌یابد. سردردها کاهش پیدا می‌کند و دیگر در گفتگوها و بحث‌ها دچار استرس و التهاب درونی نمی‌شوند. خواب آرام‌تر دارند و صبح‌ها سبک‌تر بیدار می‌شوند و … . علت این تغییرات عاملی جز بالا رفتن این نیروی جان‌بخش و زندگی دهنده نیست.

صبر و پشتکار

در این مقطعِ رشد که همواره با این اقیانوسِ انرژیِ حیاتی حرکت می‌کنید «صبر» و «پشتکار» دو چرخ اصلی جلو برنده‌ی وسیله‌ی نقلیه‌ی شماست. فضای صبر و بردباری و بی‌تابانه منتظر نتیجه نبودن، سبب می‌شود که عنصر «توجه» از زمان آینده به زمان حال بیاید. زیرا هیچ چیز مانند انتظار انسان را از قدرتِ حال جدا نمی‌کند. فقط زمانی‌که توجه از گذشته و آینده به لحظات اکنون متمرکز شود قدرت توجه در تمرین‌ها و در نتیجه تاثیرگذاری آن‌ها چند برابر می‌شود. پشتکار داشتن و مستمر بودن نیز مانند سفینه‌ای است که ضمن اینکه هر روز و هر لحظه آگاهی را ارتقا می‌دهد، در کنار آن یک محیط امن و اطمینان‌بخش برای شما ایجاد می‌کند. بدون تردید موفقیت و نتیجه‌گیری از تمرین‌های آتی مستلزم حفظ کردن دو عامل جلو برنده‌ی سفینه‌ی حرکت شما خواهد بود.

نوشته: مسعود مهدوی‌پور
شهریور 92